నేను ఈ మధ్య తెలుసుకున్న కొన్ని సామాజిక సేవా సంఘాల గురించి ఇక్కడ ప్రస్తావించాను. ఇటీవలే చేరినా వీళ్ళంతా చేస్తున్న మంచి తెలియటానికి ఎక్కువ కాలం పట్టలేదు. మరి క్రమం తప్పక చేస్తున్నప్పుడు …ఉడికిందో లేదో తెలియటానికి అన్నమంతా పట్టి చూడాలా?
మానవత్వం బ్రతికే ఉందని నిన్న ఒకరు పంపిన సందేశం ద్వారా తెలిసింది – తన ఆటోలో ఉన్న అయిదేళ్ళ పాపకు గుండెకు సంబంధించిన అనారోగ్యముందని ఆ పాప తల్లిదండ్రుల మాటల ద్వారా గ్రహించిన ఆటో డ్రైవర్ వారి వద్ద నుండి డబ్బులు తీసుకోలేదట! – అది తనకు చేతనైన సహాయంగా భావించిన ఆ మానవతామూర్తికి శిరసు వంచి నమస్కరిస్తున్నాను.
ఎక్కడ మనసుకు సంతోషమూ, తృప్తీ ఉంటాయో, అక్కడే మనసుకు కొంతైనా అశాంతి, బాధ తప్పవేమో! చేసిన అన్ని సహాయాలు ఫలించవు కదా! …నిన్ననే ఒక నిండు గర్భిణికి రక్తమెక్కించవలసిన అవసరం గురించి తెలిసింది. “హైదరాబాద్ మహానగరంలో ఒక్క అవసరార్థికి రక్తం దొరకదా, దయార్ద్రహృదయులు మన చుట్టూ ఇంత మంది ఉండగా…?” అనుకున్నాను నిశ్చింతగా (ఇన్ని సమాజసేవా ప్రయత్నాలు చూసిన తరువాత పెరిగిన ఆశాభావం కూడానేమో!). ఒక్క రోజులోనే తెలిసింది – కామెర్లు సోకి ఆ గర్భిణి కడుపులోని బిడ్డ మరణించింది! ఆ స్త్రీ కూడా ప్రాణాపాయ స్థితిలోనే ఉందని, బ్రతకటం కష్టమని వైద్యులు పెదవి విరిచారు! ఎంత మంది ఎన్ని రకాలుగా స్పందించినా …అందరి ప్రాణాలూ నిలవాలంటే ఉన్న కొంత మంది చేతులు కలిస్తే చాలా? …దీని గురించి ఒకరికి చెబుతోండగా, అనుకోకుండానే, నండూరి విద్యారణ్య గుర్తొచ్చాడు – 2003 లో క్యాన్సర్‌తో పొరాడి అలసి ప్రాణాలు వదిలిన అసమాన ప్రతిభాశాలి, మిత్రుల మాటల్లో మృదుస్వభావి. నేను ఏనాడూ కలవలేదు, కానీ 2003 లో నా పుట్టిన రోజు నాడే అతని మరణవార్త విన్నాను, రోదించాను. అతనికి సహాయం చేసిన వాళ్ళలో మా యూనివర్సిటీ విద్యార్థులు కూడా ఉన్నారు. కానీ, ఒక మానవతావాది నాతో అన్నట్టు “అమెరికాలో భారతీయులు జాలితో కాక ప్రేమతో అతనికి సహాయం చేసి ఉంటే అతను బ్రతికేవాడేమో”! సరైన సమయంలో సాయం అందక, ప్రపంచానికి ఆ విషయం కూడా తెలియక ముందే ఉనికిని కోల్పోతున్న అభాగ్యులు ఇంకా ఎందరో!
రోమ్ నగరం ఒక్క రోజులో నిర్మించబడలేదు, నిజమే, కానీ శ్రామికులు మాత్రం అది నిర్మాణంలో ఉన్నన్ని రోజులూ – “నేను సైతం…” అంటూ మహాకవి శ్రీశ్రీ చెప్పినట్టు – “ప్రపంచానికి సమిధనొక్కటి ఆహు”తిచ్చి తమదైన కృషి చేస్తూనే ఉన్నారు, చివరికి “ప్రపంచాబ్జపు తెల్లరేకై పల్ల”వించి సంతృప్తిని పొందుతున్నారు! మరి …నేను…? …మీరు? …మనం?
నచకి "బ్లాగో"తం 